Alfama według nas nie jest dzielnicą. To inny świat, w którym historia toczy się w odmiennym tempie, muzyka fado nie trafia najpierw do uszu, lecz bije prosto w serce, a wieczorny spacer w labiryncie wąskich, raz wznoszących się w górę, raz prowadzących w dół uliczek mógłby trwać do utraty sił w nogach.Historia głosi, iż wąskie uliczki są pozostałością po Maurach, dla których przestrzeń publiczna nie odgrywała znaczącej roli. Ich szerokość zazwyczaj wynosi od dwóch do trzech dużych kroków, czyli analogicznie dwa do trzech metrów. Kamieniczki, które dzięki położeniu na skałach oszczędziło trzęsienie ziemi z 1755 roku obłożone są pięknymi, kolorowymi azulejos w symetryczne wzory.
Na Alfame wybraliśmy się bez planu, bez spoglądania na mapę. Wysiadając z tramwaju 28 na Martim Moniz ruszyliśmy po prostu przed siebie. Po drodze zaglądaliśmy śmiało do typowych turystycznych sklepów (swoją drogą, Lizbona to raj ładnych „pierdół”, czyli typowych pamiątek oczywiście), aż w końcu z jednego wyszliśmy z poszukiwanymi płytami z muzyką fado w niezłej cenie. Amalia Rodriquez po dziś dzień przedłuża nam Trójkową Siestę. No tak, ale co to ma wspólnego z Alfamą? Otóż to, iż w końcu, po spacerze wśród rozwieszonego tu i ówdzie rozsławionego już alfamskiego prania, po minięciu kolejnych uśmiechniętych starszych pań wyglądających zza okien i drzwi swoich mieszkań, naszym oczom ukazuje się nic innego jak Muzeum Fado. Nie wiedzieć dlaczego, początkowo chwilę zastanawialiśmy się nad wejściem. Jak dobrze, że niewidzialny duch muzyki Fado popchnął nas do biletowej kasy. O ile dobrze pamiętamy, wejściówka kosztowała 5euro, czyli bardzo przyzwoicie. Jak się później okazało, naprawdę bardzo. W muzeum najwięcej czasu spędziłem oglądając gitary (Hubert). Zwiedzanie urozmaica przewodnik w słuchawkach. Przy wejściu otrzymuje się specjalne urządzenia z wgranymi opowieściami, historiami i ciekawostkami. Nasze lokum znajdowało się w dzielnicy Graca, która jest idealną bazą wypadową do zwiedzania Alfamy. Mimo, iż Lizbona jest złożona z różnych od siebie części, to trudno określić konkretne granice – gdy powolnie wdycha się powietrze wypełnione spokojemi nostalgią miasta, dociera się do kolejnych miejsc i odkrywa je o każdej porze dnia na nowo – dlatego warto stolicy Portugalii poświęcić przynajmniej trzy pełne dni. Pierwszego - zapoznać się i zaaklimatyzować, zaprzyjaźnić z lekkim, chłodnawym wiatrem wiejącym od rzeki Tag. Drugiego stawiać już pewniej kroki po stromych ulicach, a trzeciego nieprzerwanie smakować uroków i klimatu – w tym także grillowanych dań, czy owoców morza.
Na spacer po Alfamie wróciliśmy ponownie w sobotę. O poranku odwiedziliśmy targ staroci – Feira Da Ladra. Targ odbywa się we wtorki i soboty na Campo da Santa Clara. Promocyjny winyl kupiony ze względu na ciekawą okładkę okazał się całkiem przyjemną, radosną płytą z pogranicza disco rock’n’rolla :D
Jeszcze raz wróciliśmy do tej historycznej dzielnicy Lizbony wieczorem. To, co tam zastaliśmy było niesamowite. Tłumy uśmiechniętych nie tylko turystów, ale także mieszkańców przesiadujących przy barach, restauracjach, popijających piwo i wino tworzyły atmosferę otwartości, radości i celebrowania weekendu. To był nasz przedostatni dzień w Lizbonie, więc nie mogliśmy odpuścić sobie słynnego portugalskiego Brocka w jednym z takich barowych ogródków. Jednocześnie czujnie i z uśmiechem na twarzach obserwowaliśmy otaczających nas ludzi, wsłuchując się w wybrzmiewającą z wnętrza lokalu muzykę fado graną na żywo. Dokładnie tak tętni wieczorem życie w całej Alfamie.
Nasz nocleg ponownie zarezerwowaliśmy z serwisu www.airbnb.pl .W całkiem przystępnych cenach można zarezerwować cały apartament. Wpłacone przez nas pieniądze są trzymane w serwisie airbnb i dopiero po potwierdzeniu, że wszystko jest OK, właściciel otrzymuje zapłatę.
Polecamy z całego serca! Nasz apartament na wakacje już czeka <3
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz